Cambodja: het land van de lachende mensen, maar met een inktzwarte geschiedenis

Lieve allemaal,

Gisteren ben ik na twee korte vluchtjes veilig aangekomen in Phnom Penh, Cambodja. Eenmaal aangekomen bij het hostel (met zwembad), heb ik de hele middag lekker rustig aangedaan en -eindelijk- gezwommen.

De zwarte geschiedenis  van Cambodja:

Vandaag wilde ik de twee belangrijkste bezienswaardigheden van deze stad bezoeken: S21 en the killingsfields. Ik ben nu nog aan het bijkomen van deze heftige dag. Zoals de meesten van jullie weten heeft de Rode Khmer jaren huis gehouden in Cambodja. In minder dan vier jaar tijd zijn 3 miljoen mensen op een gruwelijke manier gemarteld en vermoord. De totale bevolking was destijds 8 miljoen inwoners. Ee deel van deze genocide vond plaats in Phnom Penh. S21 was ooit een schooltje en werd door de Khmer gebruikt als verhoor/martel gevangenis. Ik weet niet zo goed welke woorden ik moet gebruiken om te kunnen beschrijven hoe het voelde om daar rond te lopen. Het voelde voor mij persoonlijk een beetje hetzelfde als rondlopen in een voormalig concentratiekamp. De bloedsporen zijn nog steeds  zichtbaar op de muren en op de vloeren. Wat ik ook heel heftig vond is dat in deze gevangenis niet alleen ‘verdachten’ werden ondergebracht, maar de hele familie (inclusief kinderen en vrouwen) werden opgepakt en later vermoord. Pol Pot was de leider van de Rode Kmher en wilde van Cambodja een totale communistische Staat maken. Iedereen die dit idee tegen werkte, werd opgepakt. Dit waren voornamelijk hoogopgeleide mensen zoals artsen, leraren, advocaten, etc. Allemaal onschuldige mensen. De meeste mensen verbleven zo’n twee maanden in deze gevangenis. Door het martelen ondertekende vele slachtoffers een (valse) verklaring over hun zogenaamde lidmaatschap bij de CIA of een andere anticommunistische beweging. Deze handtekening was het letterlijke doodvonnis, want hierdoor konden de mensen verplaatst worden naar the killingfields. Dit was de tweede plek die ik vandaag bezocht. Door het hele land zijn ongeveer 300 van deze massagraven te vinden. Nog dagelijks worden er botten en schedels gevonden. Ik vond het heel indrukwekkend op hier rond te lopen en inderdaad (langs te paden) stukjes stof en bot te zien liggen. Voor mij persoonlijk was het dieptepunt de grote boom, waar kindertjes en baby’tjes tegenaan werden gegooid om zo kogels te besparen. Een inktzwarte geschiedenis. Ik wilde in dit verhaal eigenlijk voornamelijk stilstaan bij het fenomeen ‘nieuwe vrienden’, maar mijn bevindingen van vandaag wilde ik ook graag van me afschrijven.

Nieuwe vrienden:

Wat me tot nu toe in deze drie weken echt is opgevallen is hoe bizar snel je nieuwe vrienden maakt. Deze nieuwe vrienden zijn natuurlijk niet zoals thuis, ze zijn kortstondig, een beetje oppervlakkig, maar altijd gezellig! Ik vind het echt heel bijzonder dat je eigenlijk met iedereen een leuk praatje kan maken. Een goed voorbeeld hiervan zijn de drie Franse en dove  jongens die ik in de bus ontmoette. Door middel van onze telefoons konden we communiceren. Ook hebben zij mij geleerd hoe ik mijn eigen naam kan aangeven in gebarentaal. Ik scoorde natuurlijk punten door te vragen of ze supporters zijn van Olympique de Marseille. Later hebben we een Franse film gekeken, die ik zo waarlijk goed kon volgen ondanks het feit dat ik 5 jaar geen Frans meer heb gelezen. Een andere bijzondere ontmoeting had ik met Minh een week geleden.

Een Vietnamese jongen die elke zaterdag naar de citadel gaat in Hue en toeristen aanspreekt, om zo zijn Engels te oefenen. Ik heb ’s avonds ook met hem en Lotte gegeten, en o.a. kikker pootjes stonden op het menu. Niet helemaal mijn ding, maar hij vertelde mij wel heel veel over het ‘echte’ Vietnam, waar ik zo benieuwd naar was. Naar zijn mening is Vietnam nog steeds communistisch, zijn er nog steeds geen democratische verkiezingen en vrijheid van meningsuiting is er niet. Heerlijk vind ik het om de hele dag met iemand over politiek te praten. De boeiende dag werd een beetje overschaduwd toen de rekening op tafel kwam. Meneer had eten besteld voor een weeshuis en ‘kon’ het eigenlijk niet betalen. Het is met een sisser afgelopen en de rekening is gewoon door  3 gedeeld.

Halong Bay:

Het prachtige Vietnam wilde ik graag op een geweldige locatie afsluiten. Na een nacht slapen in Hanoi vertrok het busje al vroeg op weg naar Halong Bay. In deze baai liggen bijna 1500 puntige eilandjes, die zo gevormd werd door plaatverschuivingen op de bodem van de oceaan (botsingen tussen oceanische platen). Ik verbleef 1 nacht op een boot en we (Lorne U.K. en ik) hadden een prachtige kajuit. Ook heb ik tussen de eilanden gekayakt. De volgende dag hebben we op het eilandje Cat Ba een berg beklommen. Die nacht sliep ik op een prachtige locatie, een resort met een eigen privé strand. Helaas was het weer iets te koud (graad of 15) om echt te zwemmen. De douche in de buitenlucht was helaas ook koud. Dit heeft me wel de das omgedaan. Al een dag of drie voel ik me grieperig. De koorts en de keelpijn zijn inmiddels afgenomen. Maar ik blaf echt als een zeehond en ik ben super verkouden. Ik heb inmiddels al pilletjes gekocht bij de apotheek en ik doe lekker rustig aan. Vandaag een dagje sightseeing, gister en morgen lekker rustig aan.

Afgezien het griepje gaat alles nog steeds goed. Het is hier weer heerlijk warm, een graad of 30. Ik hoorde dat het bij jullie flink aan het sneeuwen is... Bij deze een warme knuffel uit Phnom Penh,

Laura